15-letni Lawrie pisze własną historię. “Nigdy nie będę Littlerem. Zawsze pozostanę sobą”

97,21 to nowa najwyższa średnia tegorocznych mistrzostw świata organizacji WDF. Lawrie osiągnął ją w starciu z Jasonem Brandonem – graczem rozstawionym z numerem drugim. Amerykanina rozbił 3:0 w setach, a ponieważ pierwszy mecz (z Tomoyą Maruyamą) też wygrał tym samym stosunkiem, wciąż nie stracił seta w turnieju.

– Jestem bardzo podekscytowany. Jason to turniejowy numer dwa i bardzo doświadczony gracz, rok temu był w półfinale. Wiedziałem, że muszę zacząć mocno – i na szczęście to zrobiłem – przyznał w pomeczowej rozmowie.

Lawrie zanotował też sześć perfekcyjnych lotek. Zresztą, jego średnia na punktacji przekroczyła 105. – Mogłem rzucić 9-dartera! Ale i tak było świetnie. Świetni byli też kibice. Gdy rzuciłem maksa, wiedziałem, że są po mojej stronie.

Gdyby nie osiem zmarnowanych lotek meczowych, Szkot skończyłby ze średnią w okolicach 103-104 punktów. – W ostatnim secie trochę przysnąłem. Gdy on zaczął trafiać, na szczęście się przebudziłem. Nie czułem nerwów, ale końcówkę po prostu strasznie zepsułem. Nie za bardzo umiem to wyjaśnić.

Po spotkaniu kamery uchwyciły tatę zawodnika, który tylko łapał się za głowę. I rzeczywiście – miał ku temu powody.

 

💥 A 117 checkout seals it for Mitchell Lawrie, who bounds on to a last 16 meeting with Jeff Springer Jr.

A beautiful moment as the 15-year-old embraces with his father after another star-making performance 🥲#Lakeside25 pic.twitter.com/hJWxgNdeOC

— WDF Darts (@DartsWDF) December 3, 2025

 

Nietypowe (?) początki

Lawrie nie jest przypadkową postacią. Gdy w tym roku zadebiutował w Lakeside, miał 15 lat i 26 dni. To najmłodszy uczestnik w historii męskiego czempionatu. Nie może jeszcze grać ani w Development Tourze, ani w Modusie – jest o rok za młody. Na koncie ma jednak trzy seniorskie tytuły w WDF, a w grudniu pojawi się na scenie Alexandra Palace, by rozegrać finał mistrzostw świata JDC.

Gdy po raz pierwszy rzucił do tarczy, miał 2 lub 3 lata – dokładnie nie pamięta. Twierdzi jednak, że jego mama ma nagrania z tamtych czasów.

– Wszystko zaczęło się na wakacjach, gdy byłem trochę młodszy. Dziadek był trochę podpity, więc zerwał tarczę ze ściany i postawił ją na krześle, żebym mógł porzucać. Zresztą, i dziadek, i wujek byli świetnymi graczami – powiedział w rozmowie dla Tungsten Tales.

– Później chodziłem z tatą do pubu. Wiedziałem, że idzie mi dobrze, więc postanowiłem się temu w pełni poświęcić. Sam marzyłem o byciu piłkarzem, ale to niemożliwe… Grałem sporo, ale nie byłem taki dobry. Potem złamałem nadgarstek i to porzuciłem.

– Zresztą, kiedyś nawet złamałem nadgarstek, gdy w szkole potknąłem się o własne nogi. (…) Ale na szczęście to był lewy nadgarstek. Dwie godziny później pojechałem do Coventry i zagrałem w turnieju. To były pamiętne wydarzenia.

 

Lockdown i… roczna przerwa

Lawrie wydaje się naturalnym talentem. Uważa, że od zawsze miał taką samą technikę rzutu jak teraz – to nigdy nie uległo zmianie. Kariera dartera nie zawsze była jednak taką oczywistością.

– Podczas lockdownu tak naprawdę zrozumiałem, że jestem dobry, ale później nie grałem przez cały rok. Wkrótce jednak się przeprowadziliśmy i powiesiliśmy tarczę na ścianie.

– Mama kupiła dwa komplety lotek. Ale na początku grałem tymi lotkami, które były w zestawie z tarczą – innych nienawidziłem, nie umiałem ich używać. Ale pewnego dnia je wziąłem i wszystko mi wpadało. Potem zagrałem w pierwszym turnieju i sprawy szybko poszły do przodu.

Przyznał, że pamięta nawet pierwszego maksa, ale nie było to aż tak miłe doświadczenie, jak mogłoby się wydawać. – Grałem z tatą – rzuciłem maksa na 21. On miał 200 czy 300 punktów na liczniku. Nie umiałem rzucić ani piątki, ani jedynki. I przegrałem lega. Tata się śmiał, a ja byłem zły i nie chciałem dalej grać.

 

Treningi to konieczność

15-latek żyje nie tylko dartem. Przyznaje, że sporo czasu spędza, grając w EA Sports FC, ale – jak twierdzi – musi to ograniczyć, bo bardzo źle reaguje na porażki w tej grze. Z drugiej strony – deklaruje, że nie grozi mu kariera zawodowego gamera. Nie jest wystarczająco dobry.

Gra na konsoli to dla niego jeden ze sposobów na “zajęcie się samym sobą”. Ponieważ w przeszłości jego rodzice późno wracali do domu, on sam też musiał przywyknąć do tego sposobu spędzania czasu. Wbrew pozorom, może mu to pomóc w karierze dartera.

– Nie mam problemu z trenowaniem samemu. Zawodowcy często mówią, że tak nie potrafią, że potrzebują kogoś do gry. Ale mi taki trening odpowiada. Myślę, że pod tym względem mam sporo szczęścia.

Jednocześnie, konsola nie koliduje z codziennym treningiem. Codziennym, bo Lawrie stara się pilnować harmonogramu. – Wiadomo, że czasami bywa nudno, ale wiem, że muszę to robić, by być zawodowym darterem. To przecież doprowadziło mnie do miejsca, w którym jestem.

 

“Presja? Trzeba przywyknąć”

Szkot sprawia wrażenie pewnego siebie. Powiedział, że medialna otoczka związana z występem w Lakeside ani trochę go nie sparaliżowała.

– Trzeba się tym cieszyć. Wiadomo, że jak się chce być zawodowym graczem, to trzeba do takich momentów przywyknąć. Powiedziałem sobie, że jak przegram, to nic się nie stanie. A jak wygram? To też nic. Po prostu będę tu parę dni dłużej. I o to właśnie gram – by pobyć tu dłużej.

– Zawsze w siebie wierzyłem i to się nigdy nie zmieni. Jeśli chcesz być darterem, do każdego meczu musisz podchodzić z przekonaniem, że wygrasz. Albo tak zrobisz, albo przegrasz.

– Uwaga mediów mi nie przeszkadza. Jest w porządku. Wiadomo, że gdy wchodzę na Facebooka i widzę wszędzie swoje imię, trochę się do siebie uśmiecham, a później pokazuję to mamie i tacie. Ale co będzie, to będzie. Ja po prostu chcę grać w darta.

 

“Na to mam jeszcze całe życie”

Niewykluczone, że Lawrie wygra w Lakeside. Niewykluczone też, że wygra dwukrotnie – jednocześnie bierze przecież udział w turnieju młodzieżowym, który wystartuje w czwartek. Jak jednak podkreślił, nawet mimo trzech seniorskich tytułów w WDF, priorytetem pozostają rozgrywki w jego kategorii wiekowej.

– Mam jeszcze całe życie, by grać w turniejach seniorskich, więc teraz ważniejsze są turnieje młodzieżowe. Oczywiście, gram w seniorskich imprezach, bo to forma treningu. Taka darmowa próba.

– Pierwszym seniorskim turniejem, który wygrałem, było Welsh Open (sierpień 2025 – red.). Mam z tym jedno wspomnienie. Gdy trwała rejestracja, ja wpół do dziesiątej jeszcze leżałem w łóżku. W ogóle nie chciało mi się grać. Chciałem przegrać, wrócić do domu i grać dopiero w turnieju młodzieżowym. Ale wygrałem. Potem siedziałem do trzeciej nad ranem – adrenalina była za duża.

 

Mitchell Lawrie has just won the Welsh Open men’s title

He’s 14 years old, the conveyor belt of darting wonderkids continues pic.twitter.com/HSrZAUQIht

— DartsAnonymous (@anonymous_darts) August 31, 2025

 

Porównania z Littlerem

Nie ma innej ścieżki – każdy młody talent będzie porównywany do Luke’a Littlera. Zresztą, Lawrie należy do tego samego “brandu” darterskiego, czyli do Targeta. Szkot dopiero pobił jego rekord i jako najmłodszy gracz w historii wygrał trzy seniorskie imprezy WDF. Sam odcina się jednak od tego typu zestawień.

– Nigdy nim nie będę, zawsze będę Mitchellem Lawrie’em. To, co zrobił, jest niewiarygodne. To z jego powodu nasz sport otrzymuje tyle uwagi, ale ja zawsze będę sobą.

Z Littlerem nie miał też zbyt wielu kontaktów. – Jest bardzo zajęty, nie byłoby sensu, gdybym mu przeszkadzał. Ale to świetny gość, już z nim grałem. To jeden z najmilszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałem.

W 1/8 finału mistrzostw WDF Lawrie zagra z Jeffem Springerem. Amerykanin skorzystał z walkowera w drugiej rundzie. 15-latek będzie wyraźnym faworytem. W potencjalnym ćwierćfinale może zagrać z Francois Schweyenem lub Mattem Clarkiem. Najbardziej prawdopodobni półfinałowi rywale to Ben Robb i Raymond Smith. W drugiej części drabinki faworytami są natomiast Jimmy van Schie i Shane McGuirk – obrońca tytułu.

Wszystkie mecze MŚ w Lakeside można oglądać za darmo na kanale YouTube federacji WDF.