Po co komu mistrzostwa świata w Lakeside?

Na pierwszy rzut oka jest potencjał na świetną imprezę – historyczne miejsce, gdzie najwięksi tego sportu osiągali wielkie sukcesy, kilku zawodników z ciekawą przeszłością i nowe, nieopatrzone nazwiska. No… i jesień jest… i święta zaraz… i właściwie tyle…

Co dostaliśmy?

• mniejszą pulę nagród,
• rozstawienia na podstawie rankingu, który sprzyja graczom z Antypodów, gdzie rzadko ktoś z Europy jeździ, a turniejów tam organizowanych jest sporo,
• niski poziom samego turnieju, którego oglądanie bolało momentami bardziej niż śledzenie występów naszych piłkarzy. Bez średnich powyżej 100 punktów (drugi rok z rzędu) i z najwyższym checkoutem w wykonaniu zawodnika, który odpadł w pierwszej rundzie (Laszlo Kadar, 164),
• niezmieniany od kilkunastu lat wygląd sceny, który trąci już myszką,
• liczbę oglądających przekaz na żywo na YouTube na poziomie kilku tysięcy każdego dnia,
• dużo pustych miejsc przy stolikach, pomimo zapewnień, że sprzedaż biletów poszła świetnie,
• żywiołowość publiczności rodem z wieczorków z bingo lub z brydżem sportowym.

Atmosfera w Lakeside widziana okiem kamer przypominała momentami nastrój schyłkowy i tęsknotę za dawną wielkością. Pamiętam to uczucie. Znam je z autopsji, bo oglądałem w telewizji legendarny mecz ze Słowacją na Stadionie Śląskim w 2009 roku, kiedy garstka widzów rozczarowanych beznadziejnymi eliminacjami do mistrzostw świata oglądała, jak Seweryn Gancarczyk przewracając się we własnym polu karnym wbił piszczelem swojaka na świeżym, bielutkim śniegu. A jeszcze nie dawno na tym samym stadionie, przy komplecie publiczności laliśmy Portugalię i Belgię… I trochę mam tak z Lakeside. Jeszcze niedawno od linii rzutu do ściany latał tam chociażby Stephen Bunting, a wcześniej Raymond van Barneveld, czy Martin Adams, a teraz…

Mistrzostwa świata WDF to trochę pogoń za marzeniami. Tak, by nam się serce śmiało do ogromnych, wielkich rzeczy. A tu pospolitość skrzeczy… pisał w Weselu Stanisław Wyspiański. Niestety, faktycznie skrzeczy. Takim małym, ale symbolicznym momentem dla mnie były pierwsze dwa sety ćwierćfinału Paula Lima z Jarno Bottenbergiem. Organizatorzy nie powiesili przed spotkaniem nowej tarczy, tylko… obrócili tą po poprzednim meczu o 180 stopni, tak jak robi się to w domu, czy na pomniejszych turniejach, dla zachowania dłuższej żywotności. Swoją drogą, ciekawe co na to sponsor.

I całą tą mizerię uratował jeden człowiek – ten młody, perspektywiczny, 70-letni Paul Lim. Po raz kolejny udowodnił, że wiek to tylko liczba, a powtarzane przez niego po finale stwierdzenie, by nigdy się nie poddawać jest jak najbardziej prawdziwe i niezmiennie aktualne. Jeśli Lim spełni swoją obietnicę i ponownie zagra za rok w Lakeside, upłyną 43 lata od jego debiutu w turnieju wówczas jeszcze organizowanym przez BDO.

Oczywiście, jeśli faktycznie się zdecyduje, najpierw będzie musiał przejść proces kwalifikacyjny. Ten do tegorocznej edycji w dużej mierze objął w wypadku Lima Mongolię, gdzie w czterech turniejach zdobył zdecydowaną większość punktów potrzebnych do awansu z rankingu dla Azji i Pacyfiku.

Wspaniale, że przez ponad tydzień mogliśmy żyć historią sympatycznego Singapurczyka, która z przyczyn sportowych, ale też metody kwalifikacji nie miała prawa zdarzyć się w Alexandra Palace. I tak naprawdę, pomimo wszystkich ubytków i niedostatków, mistrzostwa świata WDF są potrzebne po to, aby działy się takie historie. Do zobaczenia za rok w Lakeside!

Michał Trybusz