Tytuł i basta! Jak wyglądałyby MŚ, gdyby mistrz musiał odejść na emeryturę?

Raz i wystarczy

Tytuł mistrza świata – szczyt góry. Można go osiągnąć, a później tylko napawać się widokami. Sport jednak nie polega na tym, aby dojść do celu, a następnie uznać, że misja została zakończona. To ciągłe stawianie nowych wyzwań, walka ze samym sobą, próba bicia rekordów… Na potrzebę zabawy zmieniliśmy jednak reguły gry.

Przyjmijmy, że żyjemy w alternatywnej rzeczywistości, w której zdobycie najcenniejszego trofeum na świecie równa się końcowi kariery. Każdy mistrz świata może nim zostać tylko raz, a później musi usunąć się w cień. Jak wyglądałoby trzydzieści lat rywalizacji? Kto mógłby liczyć na laury?

Zasady gry

Sprawa jest prosta – jeśli wygrałeś trofeum, to zostajesz usunięty ze wszystkich drabinek turniejowych. Na zawsze. Przykład: jeśli pierwszą edycję wygrał Dennis Priestley, to w kolejnych traktujemy go jak powietrze. Jeśli Taylor po pierwszym triumfie dochodził do następnych, to uznajemy finalistę za prawowitego triumfatora. Jeśli ten też już ma za sobą zwycięstwo, to patrzymy na półfinalistów, ćwierćfinalistów, itd., porównując ich: rozstawienie, różnicę setową w trakcie całego turnieju oraz średnią. Na jej podstawie rozstrzygamy, który z potencjalnych półfinalistów mógłby mieć większe szanse na wygraną.

Rezultat? Najwięcej zyskaliby zawodnicy w czasach dominacji Phila Taylora. Tytuły powędrowałyby między innymi do Simona Whitlocka, Jamesa Wade’a, Wayne’a Mardle’a i Colina Lloyda.

Wielu obecnych mistrzów tytuły zgarnęłoby odrobinę wcześniej. Tak byłoby z Michaelem van Gerwenem (rok przed realnym triumfem), Peterem Wrightem (sześć lat), Michaelem Smithem (cztery lata) i Gerwynem Price’em (rok).

Największe sensacje? Z pewnością Kirk Shepherd, który pod “nieobecność” Johna Parta zostałby najbardziej nieoczekiwanym mistrzem świata w historii. Dużą ekscytacje wzbudziłyby także dwie ostatnie edycje, gdzie zwyciężyliby Callan Rydz i Gabriel Clemens.

Ogromnym pechowcem, który nie skorzystałby z absencji mistrzów, byłby Alan Warriner-Little. Przegrałby trzy finały. Niewiele mniej w dorobku, bo dwa, mieliby: Mervyn King, Bob Anderson, Mark Webster i Gary Anderson (ten ostatecznie sięgnąłby po puchar).

Kuba Łokietek