Anglia vs reszta świata: analiza statystyczna World Cup of Darts 2024

Po internecie krąży mem odnośnie cyklu życia dyscyplin pochodzących z terenów Zjednoczonego Królestwa. Zgodnie z nim Brytyjczycy wymyślają nowy sport, następnie cały świat się w nim zakochuje i zaczyna go uprawiać, przeganiając pionierów poziomem i powstrzymując ich od osiągania sukcesów. Najbardziej widoczne jest to w piłce nożnej, gdzie Anglicy czekają na triumf w międzynarodowej imprezie od 68 lat, a przy każdym turnieju słychać odważne deklaracje, że „futbol wraca do domu”.

W przypadku darta wygląda to nieco inaczej. Patrząc przez pryzmat jednostek, Anglicy są bezdyskusyjnie największą siłą w PDC. Dość powiedzieć, że w Order of Merit 14 z 32 najwyżej sklasyfikowanych zawodników jest właśnie tej narodowości, a w rankingu ProTour liczba ta rośnie aż do 16. Kreuje to zatem pozorny obraz podziału między dwie frakcje – Anglia i reszta świata. A jednak od 2016 roku nie udało im się wygrać WCoD, podczas gdy np. Walia i Szkocja, dysponujące zdecydowanie mniejszym urodzajem, uczyniły to łącznie czterokrotnie.

Długa ławka rezerwowych

Zanim przejdziemy do poszukiwań przyczyn takiego stanu rzeczy, warto sobie uzmysłowić jaką głębią składu dysponują Anglicy. Z okazji toczącego się EURO 2024, portal Darts Universe pokusił się niedawno o stworzenie grafiki jak mogłoby wyglądać ich ustawienie na piłkarskiej murawie. Cała jedenastka składa się z graczy, na których ze spokojem możnaby było postawić by wyszli na scenę we Frankfurcie. Dla innych kadr problemy pojawiłyby się ze złożeniem składu do koszykówki.

Źródło: facebook.com/DartsUniverse

Miejsca w World Cupie są jednak tylko dwa i zostają przydzielone zgodnie z głównym rankingiem PDC. W tym roku honor ten przypadnie zatem Luke’owi Humphriesowi i Michaelowi Smithowi. W teorii to sytuacja wymarzona – dwóch ostatnich mistrzów świata, zajmujących odpowiednio pierwsze i trzecie miejsce w Order of Merit. Tabela sporządzana jest jednak na podstawie zarobków z ostatnich dwóch lat, zatem nie zawsze musi pokrywać się z aktualną formą.

Rankingi a rzeczywistość

Można więc pokusić się o pytanie, kto powinien reprezentować Synów Albionu, żeby zmaksymalizować szanse na „powrót darta do domu”. Do znalezienia odpowiedzi odnośnie aktualnej formy użyte zostały statystyki z turniejów, których do tej pory rozegrano w sezonie najwięcej – Players Championship (na moment tworzenia artykułu ostatnim rozegranym był PC12). Poniżej zawarci zostali wszyscy Anglicy z czołowej 32 Order of Merit, a analizę wykonano pod kątem średniej punktacji, odsetka zamknięć legów i ogólnych zwycięstw w meczach.

Zawodnik	Średnia punktowa	% skutecznych zamknięć	% wygranych spotkań
Luke Humphries	96,27	41	69
Michael Smith	94,60	38	69
Nathan Aspinall	93,51	38	64
Rob Cross	95,06	41	50
Dave Chisnall	96,15	39	62
Chris Dobey	97,67	42	77
Joe Cullen	89,78	33	38
Ross Smith	95,42	38	67
Stephen Bunting	95,52	36	64
Andrew Gilding	91,95	38	57
Ryan Searle	96,57	43	80
James Wade	93,23	38	50
Luke Littler	96,30	42	77
Scott Williams	91,56	37	60

Liczbowo najmocniej wyglądają Dobey i Searle, jednak wiadomo, że momentami zdarza im się mentalnie „spalić” na dużym turnieju, zwłaszcza temu drugiemu. Uwzględniając zatem odporność na presję wydaje się, że Cool Hand zasłużenie znalazł się w kadrze, ale towarzyszyć mu powinien… tak, znów on, Luke Littler. By to zobrazować, przedstawiamy jak prezentują się zespołowe średnie gdyby Humphries występował z Bully Boyem i ze swoim młodszym imiennikiem:

Para	Średnia punktowa	% skutecznych zamknięć	% wygranych spotkań
Luke Humphries & Michael Smith	95,44	39,5	69
Luke Humphries & Luke Littler	96,29	41,5	73

Różnice są niewielkie, ale na tym poziomie o sukcesie mogą decydować najmniejsze detale. The Nuke znajduje się w kapitalnej formie (co potwierdził w Gliwicach), ze sceną jest za pan brat, a i rytmem rzutu na pewno dopełnialiby się idealnie. Jest jednak w rankingu dopiero na 25 pozycji, więc na kwalifikację musi jeszcze poważnie zapracować. Patrząc na wiek obydwu, coś nam mówi, że prędzej czy później doczekamy się takiego duetu.

Wyrównany wyścig

Jak natomiast prezentują się Anglicy na tle innych drużyn? Żeby to sprawdzić, statystyki zgłoszonych reprezentantów zostały uśrednione i zestawiliśmy je z parami pozostałych rozstawionych ekip:

Kraj	Średnia punktowa	% skutecznych zamknięć	% wygranych spotkań
Anglia	95,44	39,5	69
Walia	95,10	41	67,5
Holandia	96,16	41,5	69,5
Szkocja	96,33	40,5	72,5
Belgia	91,95	34,5	48
Irlandia Północna	94,67	39,5	62
Niemcy	92,3	33,5	38
Australia	93,61	38,5	53,5
Irlandia	92,25	34	43,5
Austria	88,06	35	43,5
Polska	92,83	36,5	51,5
Czechy	88,58	34	46
Chorwacja	86,76	31,5	36,5
Francja	85,46	32	27
Szwecja	89,15	34	39,5
Stany Zjednoczone	85,39	33,5	28,5

Liczby nie kłamią – Anglia zasłużenie jest wśród faworytów, podobnie jak pozostałe kraje rozpoczynające od drugiej rundy; Szkocja, Walia i Holandia. Odbiegając na moment od głównych bohaterów tego tekstu, można wyciągnąć kilka innych ciekawych wniosków. Na pierwszy rzut oka widać niepokojące wyniki Belgów i Niemców. Odnośnie naszych zachodnich sąsiadów trzeba wziąć poprawkę na formę Martina Schindlera podczas European Tourów – widocznie większa scena bardziej mu służy. Belgowie natomiast będą zmagać się nie tylko z niesnaskami w kadrze, ale też kontuzją Kima Huybrechtsa, która przekłada się na wyniki.

A jak na tym tle wypada Polska? Bardzo solidnie. Najbliżej statystycznie nam do Australii, a więc triumfatorów sprzed dwóch lat, w których składzie jest król podłogówek Damon Heta. Tuż za nami klasyfikuje się Irlandia. Jej północny sąsiad może z kolei okazać się czarnym koniem turnieju, nieznacznie tylko odstając od czołowej czwórki. Nieciekawie wygląda sytuacja Chorwatów, Francuzów i Czechów. W każdej z tych ekip widać wyraźną dysproporcję poziomu między „jedynką” a „dwójką”, co na dłuższą metę nie może zagwarantować sukcesu.

Co się stało, że się… przegrało

Czemu więc Anglicy nie są w stanie od siedmiu lat dopiąć swego? Ostatni sukces przypada na rok 2016, a jego autorami (jak również wszystkich poprzednich) byli Adrian Lewis i Phil Taylor. Dla tego drugiego był to zresztą ostatni występ w WCoD. Od tamtej pory w finale ich reprezentacja była tylko raz, lecz Michael Smith i Rob Cross gładko ulegli duetowi Price-Clayton. Taylor był zawodnikiem kapitalnym, niepowtarzalnym, lecz czy jego zastępcy aż tak bardzo odbiegają od niego poziomem? Wygląda to niemalże jakby Power rzucił na rodaków jakąś klątwę.

Dart cały czas ewoluuje, więc coraz wyraźniej peleton dogania czołówkę. Nigdzie jednak konkurencja na krajowym polu nie jest tak zacięta, jak w kraju króla Karola. Przytoczone wyżej liczby świadczą o ich sile, ale też pokazują, jak genialnym trzeba być aby móc marzyć o występie we Frankfurcie. Przez to zawodnicy skupiają się na indywidualnym rozwoju, a innych graczy traktują jako przeszkody do przejścia. Na gruncie prywatnym mogą być dobrymi przyjaciółmi, ale w momencie wejścia na scenę więzy te znikają. Może przez to nie mogą ich odnaleźć nawet kiedy przychodzi im grać w jednej drużynie.

W tym roku World Cup of Darts terminowo pokrywa się z mistrzostwami Europy w piłce nożnej. 30 czerwca, kiedy rozegranie zostany ostatni mecz tej imprezy, Anglicy mogą mierzyć się w 1/8 finału Euro. Czy zatem wyspiarze otrzymają aż dwa powody do radości naraz? Michael Smith i debiutujący w imprezie Luke Humphries będą musieli udźwignąć na swych barkach spory ciężar, bo reszta świata czyha na każde potknięcie faworytów.

 

ZOBACZ TEŻ:

Przewodnik World Cup of Darts 2024 – złóż zamówienie!