Rutyna Littlera. Trzy triumfy w tydzień, o których inni mogą tylko marzyć

Nie minęły jeszcze nawet trzy miesiące od największego osiągnięcia Luke’a Littlera, czyli zdobycia mistrzostwa świata, a on już udowadnia, że nie zamierza na tym poprzestać. W ciągu zaledwie tygodnia – od 2 do 9 marca – Littler wygrał UK Open, piątą noc Premier League oraz premierowe zawody w tym sezonie z cyklu European Tour w Wieze. Nie mówimy tu o turniejach towarzyskich, lecz o kluczowych wydarzeniach w kalendarzu PDC. Sposób, w jaki The Nuke wygrywa, wydaje się tak naturalny, że aż trudno uwierzyć, iż mówimy o zaledwie 18-letnim graczu.

Wygranie jednego turnieju to osiągnięcie. Zdobycie dwóch w krótkim czasie – oznaka świetnej formy. Jednak trzy triumfy w ciągu tygodnia? Istne szaleństwo, a zarazem sygnał, że mamy do czynienia z kimś, kto ma wygrywanie we krwi i traktuje je jak rutynę.

Zwycięstwo w UK Open 2 marca było jasnym dowodem na to, że Littler potrafi triumfować w turniejach o zupełnie innym systemie niż większość prestiżowych rozgrywek – w formacie otwartym, gdzie każdy mecz to nowa historia. Nie miał łatwej drogi do tytułu, ale ani przez moment nie wyglądał na kogoś, kto mógłby przegrać.

Piąta noc Premier League i European Tour 1 również zdominowane z ogromnym luzem. Najbardziej imponujące jest to, że nie wygląda ani na zmęczonego, ani na nasyconego sukcesami. Dla wielu zawodników tak intensywne granie oznaczałoby wyczerpanie fizyczne i psychiczne – ale nie dla The Nuke’a. Wręcz przeciwnie, sprawia wrażenie, jakby dopiero się rozkręcał w swoim drugim pełnym sezonie w PDC.

Gdy presja nie istnieje…

Każdy sportowiec wie, że sukces to nie tylko kwestia umiejętności, ale także psychiki. Można mieć doskonałą technikę, ale jeśli nie wytrzyma się presji, to w decydujących momentach ręka zacznie drżeć, a kluczowe rzuty będą nietrafione. To właśnie ten aspekt wyróżnia zwycięzców turniejów – nie zawsze wygrywają ci, którzy grają najlepiej, lecz ci, którzy potrafią grać najlepiej wtedy, gdy to naprawdę się liczy. W Wieze Anglik znów potwierdził, że o jego timing nie trzeba się martwić – odwrócił losy starcia zarówno przeciwko Dave’owi Chisnallowi (z 2:4), jak i przeciwko Luke’owi Woodhouse’owi (z 3:4).

Pod tym względem The Nuke jest absolutnym fenomenem. Nie ma w nim strachu. Nie widać u niego stresu, który paraliżuje innych zawodników. Wychodząc na scenę, ma w sobie coś, co przypomina największych mistrzów – wygląda, jakby wygrywanie było dla niego tak naturalne jak oddychanie. Nie gra nerwowo, nie zwraca uwagi, czy mierzy się z legendą, czy z debiutantem.

Wielu młodych zawodników, przechodząc do świata profesjonalnego darta, odczuwa ogromny przeskok – z lokalnych lig na największe sceny, przed tysiącami kibiców na trybunach i milionami przed telewizorami. Dla Littlera ten przeskok praktycznie nie istniał. Jego sposób bycia, luz i swoboda sprawiają, że wygląda jak weteran PDC.

Nie do zdarcia

Gdy spojrzymy na historię darta, zauważymy, że każdy dominator miał swój charakterystyczny styl. Phil Taylor był perfekcyjny, Michael van Gerwen agresywny, Gary Anderson elegancki. A Littler? Jest – jeśli można tak powiedzieć – niczym niewzruszony. Nie potrzebuje wielkich gestów, nie szuka dramatycznych momentów – po prostu wchodzi na scenę i robi swoje.

To właśnie ta niezachwiana pewność siebie w połączeniu z błyskawiczną precyzją sprawiają, że 18-latek staje się niebezpieczny. W dłuższym okresie to właśnie taki sposób bycia może zagwarantować mu trwałą dominację. Jedno jest pewne – Littler nie jest tylko przyszłością tej dyscypliny. On jest jej teraźniejszością.

Jurek Marciniak