PDC
Tytuł i basta! Jak wyglądałyby MŚ, gdyby mistrz musiał odejść na emeryturę?
PDC – głównie przez dominację Phila Taylora – nie doczekała się ogromnej liczby mistrzów świata. Anglik zgarnął prawie połowę tytułów, które były do zdobycia. A co by było gdyby… musiał zakończyć karierę po pierwszym? Podobnie jak każdy, kto dostąpił tego zaszczytu? Sprawdziliśmy!
Tytuł mistrza świata – szczyt góry. Można go osiągnąć, a później tylko napawać się widokami. Sport jednak nie polega na tym, aby dojść do celu, a następnie uznać, że misja została zakończona. To ciągłe stawianie nowych wyzwań, walka ze samym sobą, próba bicia rekordów… Na potrzebę zabawy zmieniliśmy jednak reguły gry.
Przyjmijmy, że żyjemy w alternatywnej rzeczywistości, w której zdobycie najcenniejszego trofeum na świecie równa się końcowi kariery. Każdy mistrz świata może nim zostać tylko raz, a później musi usunąć się w cień. Jak wyglądałoby trzydzieści lat rywalizacji? Kto mógłby liczyć na laury?
Zasady gry
Sprawa jest prosta – jeśli wygrałeś trofeum, to zostajesz usunięty ze wszystkich drabinek turniejowych. Na zawsze. Przykład: jeśli pierwszą edycję wygrał Dennis Priestley, to w kolejnych traktujemy go jak powietrze. Jeśli Taylor po pierwszym triumfie dochodził do następnych, to uznajemy finalistę za prawowitego triumfatora. Jeśli ten też już ma za sobą zwycięstwo, to patrzymy na półfinalistów, ćwierćfinalistów, itd., porównując ich: rozstawienie, różnicę setową w trakcie całego turnieju oraz średnią. Na jej podstawie rozstrzygamy, który z potencjalnych półfinalistów mógłby mieć większe szanse na wygraną.
| Rok | Wygrany | Finalista |
|---|---|---|
| 1994 |  Dennis Priestley | Phil Taylor |
| 1995 | Phil Taylor | Rod Harrington |
| 1996 | John Lowe |  Jamie Harvey |
| 1997 | Peter Evison | Eric Bristow |
| 1998 | Rod Harrington | Keith Deller |
| 1999 | Peter Manley | Alan Warriner |
| 2000 | Dennis Smith | Shayne Burgess |
| 2001 |  John Part | Dave Askew |
| 2002 | Colin Lloyd | Dave Askew |
| 2003 | Kevin Painter | Alan Warriner (2) |
| 2004 | Wayne Mardle | Bob Anderson |
| 2005 | Mark Dudbridge | Bob Anderson (2) |
| 2006 | Wayne Jones | Alan Warriner (3) |
| 2007 |  Raymond van Barneveld | Andy Hamilton |
| 2008 | Kirk Shepherd | James Wade |
| 2009 | James Wade | Mervyn King |
| 2010 |  Simon Whitlock |  Mark Webster |
| 2011 | Adrian Lewis | Gary Anderson |
| 2012 | Andy Hamilton | Terry Jenkins |
| 2013 | Michael van Gerwen | Gary Anderson (2) |
| 2014 | Peter Wright | Mark Webster (2) |
| 2015 | Gary Anderson | Stephen Bunting |
| 2016 | Jelle Klaasen | Michael Smith |
| 2017 | Dave Chisnall |  Daryl Gurney |
| 2018 | Rob Cross | Jamie Lewis |
| 2019 | Michael Smith | Ryan Joyce |
| 2020 | Gerwyn Price | Nathan Aspinall |
| 2021 | Stephen Bunting | Dirk van Duijvenbode |
| 2022 | Callan Rydz | Mervyn King (2) |
| 2023 |  Gabriel Clemens |  Dimitri van den Bergh |
| 2024 | Luke Humphries | Luke Littler |
| 2025 | Luke Littler | Chris Dobey |
Rezultat? Najwięcej zyskaliby zawodnicy w czasach dominacji Phila Taylora. Tytuły powędrowałyby między innymi do Simona Whitlocka, Jamesa Wade’a, Wayne’a Mardle’a i Colina Lloyda.
Wielu obecnych mistrzów tytuły zgarnęłoby odrobinę wcześniej. Tak byłoby z Michaelem van Gerwenem (rok przed realnym triumfem), Peterem Wrightem (sześć lat), Michaelem Smithem (cztery lata) i Gerwynem Price’em (rok).
Największe sensacje? Z pewnością Kirk Shepherd, który pod “nieobecność” Johna Parta zostałby najbardziej nieoczekiwanym mistrzem świata w historii. Dużą ekscytacje wzbudziłyby także dwie ostatnie edycje, gdzie zwyciężyliby Callan Rydz i Gabriel Clemens.
Ogromnym pechowcem, który nie skorzystałby z absencji mistrzów, byłby Alan Warriner-Little. Przegrałby trzy finały. Niewiele mniej w dorobku, bo dwa, mieliby: Mervyn King, Bob Anderson, Mark Webster i Gary Anderson (ten ostatecznie sięgnąłby po puchar).
Sponsor główny
