Przejść jak burza przez 1. rundę Matchplay – ujęcie historyczne

Na początek uwaga historyczna. World Matchplay rozgrywany jest od 1994 roku, jednak dopiero od 1999 roku I runda rozgrywana jest do 10 wygranych legów. Dlatego na potrzeby niniejszej analizy bierzemy pod uwagę tylko turnieje rozgrywane w aktualnie obowiązującym formacie legowym I rundy.

W minimalnej liczbie niezbędnych do wygrania legów zakończyło się 11 spotkań w historii I rundy WM. Dwukrotnie sztuki tej dokonywali – Phil Taylor, John Part oraz Adrian Lewis. Jest też dwóch zawodników, którzy mogą “pochwalić się” dwukrotnym zejściem ze sceny w Blackpool bez wygranego lega. Są to Robert Thornton oraz Jamie Caven. Trzykrotnie tak rozpoczęty turniej zakończył się ostatecznym sukcesem danego zawodnika, a dokonali tego Phil Taylor (dwukrotnie) oraz Michael van Gerwen. Dwa razy przygoda zawodników po zwycięstwie 10:0 kończyła się już na kolejnej rundzie. Ostatni raz wynikiem 10:0 zakończyło się spotkanie w 2019 roku. Ian White pokonał wtedy Joe Cullena, by odpaść już w kolejnym meczu ze Stephenem Buntingiem.

15 razy w I rundzie World Matchplay padł wynik 10:1. Podobnie jak w wypadku wyniku 10:0, ostatni raz taka sytuacja miała miejsce w 2019 roku, kiedy to Mensur Suljovic pokonał Jermaine’a Wattimenę.

Wraz z wczorajszym zwycięstwem Polskiego Orła, 20 razy kibice zgromadzeni w Winter Gardens oglądali mecze zakończone wynikiem 6:2. Z punktu widzenia kibiców Krzysztofa Ratajskiego ciekawe jest jak potoczyły się losy sprawców tak przekonujących zwycięstw. 3 triumfy w całym turnieju, 6 półfinałów, 4 ćwierćfinały i 6 porażek w II rundzie. Oznacza to, że w 68% przypadków zawodnikowi udało się pokonać kolejną przeszkodę i zakończyć Word Matchplay w czołowej ósemce. Miejmy nadzieję, że w wypadku Ratajskiego ta korzystna statystyka zwycięstw w II rundzie znajdzie potwierdzenie.

Najwyższe wyniki w I rundzie World Matchplay

Wynik	Rok	Zwycięzca i rywal	Gdzie dotarł zwycięzca?
10:0	2002	Phil Taylor – Shayne Burgess	zwycięstwo
	2002	John Part – Mark Welsh	finał
	2003	Phil Taylor – Les Fitton	zwycięstwo
	2004	John Part – Colin Monk	półfinał
	2004	Ronnie Baxter – Peter Evison	półfinał
	2010	Gary Anderson – Robert Thornton	II runda
	2011	James Wade – Jamie Caven	finał
	2012	Adrian Lewis – Robert Thornton	ćwierćfinał
	2014	Adrian Lewis – Andrew Gilding	ćwierćfinał
	2016	Michael van Gerwen – Jamie Caven	zwycięstwo
	2019	Ian White – Joe Cullen	II runda
10:1	1999	Shayne Burgess – Kevin Spiolek	II runda
	2000	Dennis Priestley – Steve Raw	ćwierćfinał
	2000	Bob Anderson – Graeme Stoddart	II runda
	2002	Chris Mason – Richie Burnett	ćwierćfinał
	2002	Ronnie Baxter – Mark Holden	ćwierćfinał
	2003	Peter Manley – Mark Holden	półfinał
	2004	Phil Taylor – Alex Roy	zwycięstwo
	2006	James Wade – Denis Ovens	finał
	2009	Wayne Mardle – Tony Eccles	II runda
	2010	Simon Whitlock – Tony Eccles	półfinał
	2010	Raymond van Barneveld – Denis Ovens	finał
	2013	Phil Taylor – Stuart Kellett	zwycięstwo
	2013	Andy Hamilton – Ronnie Baxter	ćwierćfinał
	2016	Gary Anderson – Alan Norris	półfinał
	2019	Mensur Suljovic – Jermaine Wattimena	II runda
10:2	1999	Mick Manning – Eric Bistow	II runda
	2000	Phil Taylor – Jamie Harvey	zwycięstwo
	2000	Steve Brown – John Ferrell	ćwierćfinał
	2001	Phil Taylor – Jamie Harvey	zwycięstwo
	2002	John Lowe – Alex Roy	półfinał
	2005	Wayne Mardle – Lionel Sams	ćwierćfinał
	2006	John Part – Wes Newton	II runda
	2006	Andy Hamilton – Peter Manley	półfinał
	2007	Phil Taylor – Wes Newton	półfinał
	2011	Wes Newton – Andy Smith	ćwierćfinał
	2015	Phil Taylor – John Henderson	półfinał
	2016	Ian White – Darryl Gurney	II runda
	2018	Simon Whitlock – Richard North	ćwierćfinał
	2021	Peter Wright – Danny Noppert	zwycięstwo
	2021	Jose de Sousa – Gabriel Clemens	II runda
	2022	Dimitri Van den Bergh – Callan Rydz	półfinał
	2022	Joe Cullen – Damon Heta	II runda
	2023	Michael Smith – Steve Beaton	II runda
	2023	Luke Humphries – Jose de Sousa	półfinał
	2024	Krzysztof Ratajski – Dave Chisnall	???

Michał Trybusz