Gdy wiek przestaje mieć znaczenie. Lim pokazał piękno tego sportu

Dart to sport brutalnie uczciwy. Nie da się w nim oszukać czasu kondycją fizyczną, nie da się schować słabszego dnia. Stajesz sam: ramię, tarcza i presja. Jeśli trafiasz na odpowiednim poziomie – jesteś dalej w grze. Jeśli nie – odpadasz. W tym sensie zwycięstwo Paula Lima jest jednym z najbardziej „czystych” triumfów, jakie można sobie wyobrazić. Bez ulg, bez sentymentu, bez taryfy za nazwisko.

W świecie PDC coraz mocniej wszystko skręca w stronę młodości, dynamiki i sportowej wydajności. Lim jest postacią z innej epoki. Debiutował na wielkich scenach, gdy dzisiejsze młode talenty jeszcze się nie urodziły. Pamięta czasy, gdy dart nie był globalnym widowiskiem, a zawodnicy nie funkcjonowali jako wielkie sportowe marki. I właśnie dlatego jego obecność na scenie mistrzostw świata ma taką siłę. To zderzenie dwóch światów i dowód, że starszy pan wciąż potrafi pogrozić palcem – i wygrać mecz.

W tym całym szaleństwie nie chodzi wyłącznie o rekord. Chodzi o historię, którą Lim napisał wbrew sportowej logice naszych czasów. To opowieść o tym, że wiek nie musi być granicą, jeśli nie pozwolisz, by stał się wymówką.

Dla młodych zawodników ten mecz powinien być czymś więcej niż ciekawostką. Powinien pokazać, że sport nie zawsze jest sprintem, w którym liczy się szybki sukces i natychmiastowy efekt. Że karierę można budować latami – z przerwami, powrotami, porażkami i chwilami zwątpienia. I że prawdziwa klasa nie znika wraz z kolejnymi urodzinami, jeśli przez całe życie była pielęgnowana.

Lim inspiruje także dlatego, że nie próbuje nikogo naśladować. W czasach, gdy młodzi zawodnicy czerpią wzorce z dziesiątek internetowych źródeł, a style gry bywają niemal kopiowane, Paul pozostaje sobą. Jego gra nie zawsze jest efektowna. Ale jest precyzyjna, spokojna i oparta na doświadczeniu oraz wyczuciu momentu. Jego granie nie krzyczy – mówi cicho, ale celnie.

Nie bez znaczenia jest również kontekst mentalny. W wieku 71 lat presja nie znika – ona ewoluuje. Zamiast pytania „czy dam radę?” pojawia się inne: „czy jeszcze powinienem?”. Lim odpowiedział na nie w najlepszy możliwy sposób – nie słowami, lecz grą. Pokazał, że dopóki masz w sobie gotowość do rywalizacji, nikt nie ma prawa odbierać ci miejsca na scenie.

Ten mecz będzie pamiętany, bo przypomniał, dlaczego w ogóle oglądamy sport. Dla momentów, które wykraczają poza codzienność. Dla historii, które poruszają zarówno młodych zawodników marzących o debiucie, jak i tych, którzy myślą, że ich czas już minął.

Paul Lim nie oszukał czasu. On po prostu odmówił podporządkowania się narracji, że wszystko ma swój termin ważności. Wyszedł na największą scenę, spojrzał tarczy w oczy i zrobił to, co potrafi najlepiej. A potem wygrał. I może właśnie dlatego ta historia jest tak piękna. Bo pokazuje, że sport wciąż ma w sobie przestrzeń na rzeczy nieoczywiste. Na bohaterów z innej epoki. Na zwycięstwa, które nie pasują do schematu, ale idealnie trafiają w nasze serca.

Jurek Marciniak